Van obesitas naar narcolepsie Voordat de afzonderlijke diermodellen besproken kunnen worden, moet ingegaan worden op de ontdekking dat hypocretine betrokken is bij narcolepsie, deze betrokkenheid is bij toeval gevonden. Men was namelijk op zoek naar een mogelijke behandeling van obesitas. Twee onderzoekgroepen vonden nagenoeg gelijktijdig nieuwe peptides en noemden ze respectievelijk orexine (A en B) (Sakurai ., 1998) en hypocretine (1 en 2) (Lecea ., 1998). Dat de eetlust bij ratten wordt opgewekt wanneer intracerebroventriculair orexine wordt toegediend (Dube ., 1999) en de exclusieve lokatie van neuronen die orexine bevatten in het centrum dat honger en energiemetabolisme regelt, namelijk de hypothalamus, heeft tot deze naam geleid (Sakurai ., 1998), het griekse woord voor eetlust is namelijk orexis. De twee peptides werden orexine A en orexine B genoemd (Baumann & Bassetti, 2005). Op hetzelfde moment werden door een andere onderzoeksgroep twee peptides gevonden die enkel in de hypothalamus voorkwamen en een structurele gelijkenis hebben met secretine. Men ging deze peptides daarom hypocretine noemen. Hypocretine-1 (hcrt-1)/hypocretine-2 (hcrt-2) en orexine A/orexine B worden door elkaar gebruikt als synoniemen voor dezelfde peptides (Lecea ., 1998; Baumann & Bassetti, 2005). Hypocretine werd in verband gebracht met narcolepsie omdat bij honden met een mutatie van de hypocretine-2 receptor symptomen van narcolepsie werden gevonden (L. Lin ., 1999) en muizen zonder hypocretine gen, vertonen symptomen van narcolepsie (Chemelli ., 1999). Zowel abnormaliteiten in hyprocretine ligands en receptoren kunnen zorgen voor narcolepsie bij dieren (L. Lin ., 2001). Later in deze tekst zal worden ingegaan op de vraag of deze bevindingen bij dieren ook gevonden worden bij mensen en zo ja wat de lokalisering en projecties van hypocretine zijn bij de mens alsmede de relatie tussen hypocretine en de diverse symptomen van narcolepsie. Nu zal eerst op specifieke diermodellen met hypocretine worden ingegaan.